Weer thuis
Donderdagavond vertrokken we naar het vliegveld. De laatste dag hebben we shoppend doorgebracht in een van de vele mall's die Jakarta rijk is. We waren al vroeg op het vliegveld, klaar om naar huis te gaan.
Het was de vakantie van de vele vertragingen dus ook deze vlucht ontkwamen we er helaas niet aan. Om onduidelijke reden begon het boarden veel te laat en eenmaal in het vliegtuig gebeurde er niets.
Uiteindelijk bleek dat van een groepje surfers, die wel al eerder op het vliegveld hadden gespot ( enigzins onder invloed van iets) twee personen werden verwijderd uit het vliegtuig.
Er werd een mededeling gedaan dat deze twee personen te ziek waren om te reizen en dat ze om medische redenen van boord gingen, maar wij denken dat het was omdat zeonder invloed van drank en/of drugs waren.
Nadat ze van boord waren gehaald bleek bovendien nog dat ze niet wilde zeggen welke tas van hun was, misschien omdat er iets in zat................... en moest dus alle aanwezige handbagage aan boord gecontroleerd worden. Iedereen moest aanwijzen welke tassen bij jou hoorde, dus tja dat duurde natuurlijk ook wel even.
Uiteindelijk zijn we na zo'n twee uur stilstand dan toch vertrokken.
En met dank aan deze surfdudes heeft een meerderheid van de passagiers zijn aansluitende vlucht op Dubai gemist. Wij gelukkig net niet. We zijn geland om 7.15 uur en om 7.40 uur moesten we boarden voor onze aansluitende vlucht. We moesten door twee controles en met een treintje naar de andere kant, maar we hebben het gered!
En nu zijn we dan weer al bijna twee dagen thuis. Klein beetje jetlag, maar het valt mee.
Het was een mooie reis, met een intensief begin en een ontspannen eind, een kennismaking met Flores, een hernieuwde kennismaking met Lombok en de Gili's en een vertrouwd Bali.En natuurlijk de kennismaking met de familie. De verschillen zijn groot. Dat maakt het reizen door Indonesië zo leuk.
Iedereen bedankt voor het meereizen, meelezen en meeleven, dat maakt het nog leuker.
En wie weet, tot een volgende reis!
De timajo's
van Sanur naar Jakarta
De laatste dag in Sanur zitten we lekker aan het strand. Heerlijk windje erbij, niet te heet. Het kleine resort waar we zitten is erg leuk en we hebben 3 fietsen ter beschikking om door Sanur heen te fietsen. We moeten dan wel een hele drukke weg oversteken, maar met goed kijken gaat dat allemaal prima.
Op het strand worden we aangesproken door een jonge vrouw, die een spa heeft. Nou gebruiken ze op Bali al heel snel het woord spa, in dit geval gaat het om een klein vierkant hokje bij het strand met drie massage bedden en een kappersstoel er in. Maar goed ze doet hot stone massages en ook pedicure, manicure en dat soort dingen. Voordat ik nee kan zeggen heeft Tim al een hotstone massage geboekt, dus vooruit maar weer. Tijdens Tim zijn massage laat ik maar even mijn voetjes doen.
Joost heeft vandaag geen zin in massages en blijft lekker op het strand om zijn boek te lezen. Wordt hij eindelijk eens niet gestoord door Tim en mij.
Het is een lekker dagje strand. Tim voetbalt nog even met de plaatselijke jeugd en Joost en Tim bezoeken ook nog de vele winkeltjes op de strandmarkt, waar Joost wel een mooi schilderij zag, wat we aan het einde van de dag nog hebben gekocht. Geslaagde dag dus.
De volgende ochtend vertrekken we al vroeg naar het vliegveld voor onze vlucht naar Jakarta.
Alles verloopt goed, dit keer geen vertraging, maar we vliegen met een andere maatschappij, namelijk Air Asia, dat scheelt dus.
Om 11 uur staan we buiten en gaan we met de taxi naar ons hotel in Noord Jakarta. Het vliegveld ligt ten westen van Jakarta en het verkeer is hier ontzettend druk en chaotisch. We doen ongeveer een uur en een kwartier over deze rit en dan hebben we dus mazzel dat we niet in de spits rijden. Het hotel is aardig, maar een tegenvaller ten opzichte van de hotels die we als laatste hadden. Maar het is maar voor 1 nachtje dus we doen het er mee.
Vanavond gaan we op bezoek bij de familie van Joost, die in Jakarta wonen. Joost heeft van te voren contact en we spreken af om 5 uur en blijven dan eten. De rit duurt gezien het verkeer bijna twee uur, we moeten namelijk van noord naar zuid Jakarta en ook weer door dat verkeer.
Het verkeer is heel chaotisch, maar we doen er iets korter over en om ongeveer half 5 zijn we er. We worden hartelijk ontvangen en er staat al heerlijk eten voor ons klaar. We zijn tot ongeveer half 8 gebleven en het was erg gezellig en ook leuk om de familie een keertje in het echt te ontmoeten.
Het is nu donderdag 1 augustus. Vanavond om 12 uur vliegen we terug naar Nederland, waar we thuiskomen in heel heet weer. We zullen de airco's missen ;-)
Vandaag vermaken we ons nog even in de vele mall's hier om het hotel.
Lovina en Sanur
Vandaag zijn we weer vertrokken vanuit Lovina. In Lovina hebben we echt helemaal niets gedaan. Alleen maar luieren, zwemmen, eten, massages, lezen, op zijn Indonesisch: Palan Palan.
We zijn hier natuurlijk ook al vaak geweest, dus de dingen die je kunt zien en doen hebben we allemaal gedaan en het luieren bevalt wel. Het eten was heerlijk zoals altijd, vooral de rendang.
We reizen vandaag naar Sanur, maar we gaan via Ubud, om daar even lekker te shoppen en te eten.
Onderweg zijn we nog even gestopt bij de beroemde tempel aan het meer. Nu wil het geval dat wij deze tempel in al die jaren vele malen zijn gepasseerd, maar alle keren dat we daar reden regende het. De tempel ligt namelijk in een hoger gelegen, regenachtig gebied. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, vandaag is het droog en zonnig. Eindelijk deze tempel dus een keertje bezocht. Je merkt dat je op Bali bent. Waren we op Flores overal de enige toeristen, op Lombok slechts met een paar en hier zie je toch best wel veel toeristen. Maar ook veel Indonesische toeristen.
De tempel was mooi om te zien, dus leuke foto’s gemaakt en weer verder.
Langs rijstvelden en door bossen komen we in Ubud aan, waar het in drie jaar tijd nog drukker is geworden. De markt is helemaal vernieuwd en ziet er mooi uit, maar het heeft ook wel een beetje zijn charme verloren door die moderne gebouwen.
Maar we hebben wat kleine snuisterijtjes gekocht, wat gegeten en we gaan weer verder.
Joost heeft het met de taxichauffeur over de sieraden van Buddha to Buddha gehad, een bekend en duur merk in Nederland wat op Bali wordt gemaakt. Oooh zegt de chauffeur, hij weet wel waar die gemaakt worden, dat ligt op de route en hij brengt ons er wel even heen.
We zijn wel benieuwd dus stemmen toe. Een paar afslagen van de hoofdweg en in een buurtje achteraf stopt hij. Hij loopt met ons mee een soort klein fabriekje in, het mag de naam fabriek eigenlijk niet hebben, maar hier zitten ongeveer 15 mensen achter allerlei gereedschap sieraden te maken. En inderdaad we zien de logo’s van Buddha to Buddha. Leuk om te zien hoe ze gemaakt worden en we herkennen ook bepaalde armbanden die hier half af zijn.
We vragen of we ook wat kunnen kopen en ja hoor dat is mogelijk.
Dus hebben we twee echte Buddha to Buddha’s gekocht, een voor Joost en een voor mij en voor weinig, want we zijn natuurlijk wel Hollanders, het moet voor een prikkie.
Achteraf even de website gecheckt van het merk en inderdaad het adres op Bali klopt, ze zijn echt!
Na deze super koopjes weer verder en eindigen we op onze bestemming in Sanur.
Onze vaste stek was vol geboekt, dus we zitten in een klein complex met 6 kamers, het ziet er weer lekker luxe uit, dus hier vermaken we ons vandaag en morgen, waarna we naar Jakarta vliegen om Joost zijn familie te ontmoeten.
Gili eilanden en tocht naar Bali
Na nog een lekker verwenontbijtje zijn we met de taxi vertrokken naar Bengsal, waar de boten naar de Gili Eilanden vertrekken. Onze bestemming is Gili Trawangan waar we een leuke stek aan de noordkant van het eiland hebben geboekt.
Eenmaal bij Bengsal aangekomen gebeurd ons wat iedereen wel eens gebeurd tijdens een vakantie in Azië, we worden gigantisch getild. We zijn er altijd zo op bedacht en hebben een gezond wantrouwen en toch zijn we er weer ingestonken. Natuurlijk hadden we het eerst niet door, maar al snel dachten we; shit we zijn genaaid!!! De taxi mag daar tot een bepaald punt rijden en dan moet je verder met een paardenkar. Dat is een lokaal vervoersmiddel wat daar heel gebruikelijk is.
Wij dus in de paardenkar. Tim wilde niet, want die vindt het zielig voor het paardje, dus Tim achterop de motor. Langzaam dus wel veilig. De paardenkar stopt bij een kantoor met een groot bord; Tickets!
Alle soorten tickets, dus wij naar binnen voor een kaartje voor de boot. We wilden met de public boot, die is het goedkoopst, ongeveer € 0,80 cent voor een enkele reis. Nadeel van de public boot is dat hij helemaal vol wordt gepropt en je moet wachten tot hij ook vol is, anders vaart hij niet.
De public boot waren nu ongeveer 4 locals voor werd er gezegd en misschien moesten we wel 2 uur wachten. Daar dachten we nog wel bij, dat zal wel…….. Maar natuurlijk hadden ze wel een aanbieding met een fast boot en dan konden we meteen weg. Een heel pakket met heen en terugreis en vervoer naar het vliegveld voor 1,3 miljoen, dat is dan ongeveer 100 euro. Dat vonden we toch echt veel te duur, dus we gaven aan met de public boot te gaan. Vervolgens daalde de prijs direct naar 70 euro en omdat we (eigenlijk vooral ik) het toch wel lekker makkelijk vonden om meteen weg te kunnen en al vervoer terug te hebben en vervoer naar het vliegveld besloten we na wat wikken en wegen het te doen.
Achteraf hadden we natuurlijk moeten nadenken waarom het zo rustig daar was, maar daar kwamen we na 5 minuten lopen achter.
We liepen me onze spullen achter de man aan en toen we ongeveer 30 meter verder waren zagen we de haven en nog een “officieel” ticketkantoor. Het begon al wat in te dalen bij ons en toen we vervolgens op de public boot werden gezet vol met locals en slechts 4 andere toeristen, die overigens elders een kaartje hadden gekocht, wisten we het zeker, we zijn geflest. Toch !!! We letten altijd zo goed op. De vraag was alleen; worden we straks wel echt opgehaald voor de terugreis en hebben we vervoer naar het vliegveld? Maar goed, dat was voor latere zorg, eerst maar eens 4 dagen genieten op de Gili’s.
De boottocht verliep afgezien van het feit dat de boot te vol was verder soepel en in 3 kwartier stonden we op Gili Trawangan.
Op dit eiland zijn geen wegen, alleen paadjes, er zijn geen auto’s, geen brommers, geen honden, enige vervoer is de paardenkar en de fiets.
Met de paardenkar werden we dus naar ons hotel gebracht. Dit keer moest Tim er wel in, want ander vervoer was er niet en lopen was te ver met al die bagage.
Ons resort is klein, maar gezellig, Nederlandse eigenaren, dus lekker schoon. Een leuk zwembad erbij en aan het strand. Hier kunnen we ons wel een aantal dagen vermaken.
En dat hebben we ook gedaan. We hebben fietsen gehuurd en het eiland rond gefietst, wat binnen een uur is gebeurd, zo groot is het namelijk niet.
Het is er leuk toeristisch, in het echte centrum ook best druk, maar daarbuiten en zeker waar wij zaten was het heel rustig en relaxt. We hebben ontbeten op het strand, lunch op het strand en diner ook op het strand, heerlijk.
Aan het einde van de middag werden er allemaal zitzakken, lounge en relaxkussens op het strand gelegd en dan kon je daar lekker loungen met sfeervolle muziek op de achtergrond en dan kijken naar de ondergaande zon. Echt heel leuk !
Na 4 dagen genieten was het echter tijd om weer verder te gaan, naar onze volgende relaxplek, Bali.
We hadden een sms ontvangen dat onze vlucht was vervroegd, dus dat betekende dat we met een vroege boot van het eiland af moesten.
De hoteleigenaar had voor ons gebeld naar het ticketverkoopburo (ja die oplichters) en als het goed is zou er in ieder geval een auto klaar staan aan de overkant en de boot zou een public boot worden, want andere boten gaan er niet om 7 uur in de ochtend.
Met goede moed vertrokken we dus naar de haven met de paardenkar en met ons duur gekochte ticket konden we wonder boven wonder gratis mee op de public boot. Ze zullen wel gedacht hebben, daar heb je weer een stel van die sukkels die er in zijn getrapt. Maar goed we zaten op de boot en op de terugweg zat hij zo mogelijk nog voller dan op de heenweg. Er mochten officieel 50 mensen mee aan boord, maar Joost telde er 70 en een baby, en dan nog alle bagage van alle toeristen en kratten en kistjes van de locals.
Bij aankomst aan de overkant is het een grote chaos want dan staan er allemaal mannetjes die je bagage willen dragen en daar natuurlijk geld voor willen. We hadden al afgesproken dat we zelf alles van boord zouden halen. Maar het is niet zo dat je aan een steiger afmeert, de boot vaart gewoon tot op het strand en dan moet je zelf eraf springen in het water en dan moet je goed opletten dat je je bagage droog houd.
Ik sprong eraf met 1 tas en er was al een mannetje dat mijn tas wilde inpikken. No, i do it myself zei ik lekker bitchy, maar dan zijn ze meteen weg ook hahaha. Toen ik omkeek zag ik een man tot aan zijn middel in het water staan met boven zijn hoofd een van onze tassen. Joooooost riep ik, waarna Joost vervolgens de tas weer uit zijn handen wist te trekken. Een complete chaos was het en ondertussen stond er zeker 5 man in mijn oor te tetteren, you need transport, taxi, taxi en ga zo maar door. Je moet goed voor jezelf opkomen daar want voor je het weet zie je ze je tassen al in een taxi gooien zonder dat je nog maar wat hebt afgesproken. Gelukkig bleek er toch een auto voor ons klaar te staan, dus ik liep met Tim en een deel van de bagage mee naar de auto, maar Joost dacht dat ze het zo maar hadden gepakt, dus wilde al boos worden, maar gelukkig had hij op tijd door dat deze man ons naar het vliegveld ging brengen. Toch nog iets gekregen voor onze 70 euro……autorit en boot, wat eigenlijk misschien maar ongeveer 28 euro hoorde te kosten, maar goed, dit was dan onze enige instinker tot nu toe. Laten we hopen dat het daar bij blijft.
De rit naar het vliegveld was er ook weer eentje in de categorie avontuurlijk. De man reed in eerste instantie heel rustig, te rustig eigenlijk, want we werden aan alle kanten ingehaald, maar beter dat dan een kamikaze piloot dachten wij. Ergens in de bergen stopte hij bij een vaag tentje en kocht een fles met een vaag drankje erin, zelfgemaakt, dat kon je zien. Arak zeiden wij nog lachend, maar de man sprak geen woord Engels, dus lachte maar wat en brabbelde wat in het Indonesisch. Na zo’n kwartiertje begon hij aan de fles te lurken. Het is toch geen drank, vroeg ik nog aan Joost, die naast de man zat. Weet ik niet zei Joost. Probeer dan te ruiken zei ik, maar dat lukte natuurlijk niet. Hij bleef af en toe drinken uit de fles en hoe langer de rit duurde hoe roekelozer hij werd. Vlak voor het vliegveld was een vierbaans weg ( de enige op Lombok) en hij ging zelfs 120 rijden. Met een toeter die het niet deed, maar waar hij wel steeds op ramde werd de rit nu wat minder en ging hij steeds meer racen leek wel, hij nam zelfs de houding van een coureur aan, in de bochten ging hij helemaal scheef mee hangen. Gelukkig was het vliegveld in zicht en na nog een paar Michael Schumacher bochten stapten we opgelucht uit. Achteraf denken we toch echt dat er drank in die fles zat. Lekker stiekem drinken in de auto, want eigenlijk mag dat natuurlijk niet tijdens de ramadan en wij konden dat natuurlijk niet doorvertellen.
Na het inchecken, wachtte ons een volgende teleurstelling, de vlucht had weer eens vertraging, twee en half uur maar liefst. Balen weer. En zo stom ook. Eerst krijg je een sms dat de vlucht eerder vertrekt en vervolgens heb je vertraging van 2 en half uur. Niet te volgen !!!!
Uiteindelijk waren we om 15.00 op Bali, waar we nog een kleine 3 en half uur te rijden hadden naar Lovina. Deze rit was hoe kan het ook anders wederom met een fantastische chauffeur = niet ! Deze had een rijden, remmen gedrag, dus zeer vermoeiend voor ons, bovendien hebben we hem een aantal malen af moeten remmen, dat hij toch echt rustiger moest gaan rijden.
We zijn toch weer veilig aangekomen en hier wacht ons weer een 5 daags tropisch paradijs bij Sawah Lovina, onze favoriete stek op Bali.
Lombok, relax
Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt zijn we klaar om naar onze volgende bestemming te gaan. We vliegen van Labuan Bajo naar Denpasar en vervolgens verder van Denpasar naar Lombok. Waar Ons 4 nachten in een lekker luxe resort wacht.
Op het vliegveld worden we door 6 personen achter 1 computer ingecheckt, dus dat verloopt vlot en efficiënt. ;-) Het vliegtuig vertrekt met ongeveer 20 minuten vertraging, dus dat valt ook weer mee.
De vlucht naar Bali duurt ongeveer een uur en 15 minuten. Halverwege loopt de copiloot voorbij en vraagt Tim of hij in de cockpit wil. Dat wil hij natuurlijk wel en moeders er achteraan voor de foto’s. Het is niet zo’n groot toestel, dus de cockpit is ook niet heel groot, maar wel leuk om te zien natuurlijk. Volgens mij mag je bijna nooit meer in de cockpit kijken tijdens het vliegen dus dit is best bijzonder. Tim krijgt een stuk chocola en we krijgen een hele uitleg over allerlei knopjes en handles. Ook laten ze ons door het voorraam kijken en wijzen aan wat er te zien is, we vliegen onder Lombok en over de vulkaan die heel goed te zien is. Ze laten ons op een scherm de te vliegen route zien en op datzelfde scherm kun je ook precies zien waar het wolkendek zich bevind. Tim vindt het echt vet en met een grijns van oor tot oor gaan we na zo’n twintig minuten meevliegen weer op onze plek zitten. De vlucht verloopt verder goed en na een veilige landing staan we al rap weer in te checken voor de volgende vlucht. We hebben ruim een uur de tijd, dus wat doe je dan na twaalf dagen rijst, rijst en rijst? We zetten de pas erin naar McDonalds voor een overheerlijk Big Mac Menu !!!!! Nog een ijsje erachteraan en we gaan met volle buikjes het vliegtuig weer in.
De vlucht van Bali naar Lombok mag geen naam hebben, de totale tijd inclusief opstijgen en landen is 18 minuten, dus voor we omhoog zijn, dalen we alweer.
Op het vliegveld worden we opgewacht door Judy, de bedrijfsleider van ons resort. We komen aan als het donker is, maar zelfs in het donker ziet het er al goed uit. Mooi verlicht en een kamer waar je u tegen zegt. We krijgen een lekker welkomstdrankje opgediend in een ananas wat er al helemaal goed uit ziet.
We gaan vroeg naar bed om ’s ochtends heerlijk uitgerust ons ontbijt te bestellen. We zitten namelijk een villa waar we ontbijt in de villa krijgen en waar we volledig bediend worden. Wat een luxe ! En ook bij daglicht ziet het er geweldig uit; mooie tuin met mooie planten, een huiskonijn en een prachtig zwembad. Hier kunnen we een aantal dagen lekker tot rust komen.
En dat hebben we dan ook 5 dagen lang gedaan. Zwemmen, zonnen, eten, massages, lekker fruitmixen en noem maar op.
Het eten was heerlijk, rendang, saté alles was even lekker. Joost heeft een Balinese specialiteit besteld, de Bebek Petutu, wat eend is in een bepaalde marinade en saus. Alles werd vers gemaakt en dan bedoel ik ook echt vers want op de dag dat Joost de Bebek besteld zien we Judy terugkomen op de motor en horen we een luid gekwaak, daar hangt een eend aan het stuur. Dat is jouw eend Joost, grap ik nog, maar het blijkt echt zo te zijn.
De volgende ochtend als we er naar vragen zegt Judy dat de eend inderdaad voor Joost zijn avondeten is. We vragen of hij nog leeft. Ja, hij gaat hem straks de nek omdraaien: must be fresh zegt hij nog. Tim en ik vinden het wel zielig, maar ja zo gaat dat hier.
De laatste middag hebben we nog een fietstocht gedaan van zo’n 3 uur. Het was een leuke tocht door allerlei dorpjes en door de rijstvelden. Overal worden we lachend onthaald en kijken de mensen ons na of roepen hallo mister. Ook tegen mij en Tim, waarschijnlijk is dat het enige Engels wat ze kennen.
Wat opvalt, is dat de dorpen heel arm zijn, maar wel veel geld besteden aan de moskee. Die ziet er overal groot en mooi uit. Bijna ieder gehucht van een paar huizen heeft een mega grote moskee.
Omdat het ramadan is, hoor je ze ook veel, over het hele eiland. Op Lombok is de meerderheid van de bevolking moslim, in tegenstelling tot Flores waar ze katholiek zijn en Bali waar ze een soort mengelvorm van hindoeĂŻsme hebben.
We krijgen straks nog 1 lekkere maaltijd en dan slapen om morgen weer door te reizen naar de Gili Eilanden.
Smile !!!!
Iedereen bedankt voor de reacties en het mee leven met onze belevingen. Leuk om te lezen dat het er zoveel zijn die met ons meereizen !
Vandaag geen spannende dingen, we vliegen naar Bali, om vandaar uit door te vliegen naar Lombok waar we relax dagen op de planning hebben staan.
We gaan er vanuit dat dat ook zo is !
" Bijna schipbreuk "
Na het ontbijt vertrokken we naar de haven voor een tweedaagse boot trip naar de Komodo eilanden. De hoognodige bagage en een vrachtlading reispillen mee en de overige bagage bleef achter in het hotel.
Op naar het avontuur en dat werd het !!!
We stapten aan boord van de houten motorboot, die we geheel voor onszelf hadden. Wel ging onze vaste gids mee en een kapitein met 2 andere bemanningsleden. Nu klinkt dat heel deftig, maar de gemiddelde leeftijd van deze bemanning lag denk ik onder de twintig.
De zon stond aan de hemel en we vertrokken naar de eerste stop, een eiland ongeveer 1 uur varen vanaf de kust. De boot ging voor anker en wij eraf om te gaan snorkelen. Ietwat hufterig sprongen Tim en ik eraf, want tja wat zwemt er onder je, maar Joost ging met een behoorlijk bommetje te water.
Ik bleef dicht bij de gids, in de hoop dat hij me zou redden als we gevaarlijke vissen zouden tegenkomen.
Het was een prachtige onderwaterwereld met allerlei mooie vissen. In de wateren van Indonesië leven zo’n 4000 verschillende vissen, koraalsoorten en andere levende wezens, ter vergelijking in Egypte bijvoorbeeld zijn dat er ongeveer 1000. (boekenwijsheid) Nou hebben wij die natuurlijk lang niet allemaal gespot, maar toch wel veel. Het begon al goed met een zeeschildpad, die heel dicht bij ons kwam. Erg leuk ! Verder heel veel mooie, maar ook gevaarlijke vissen, zoals de steenvis en een behoorlijk grote morene. Al snorkelend zwommen we richting het strand. Je moest echt vlak blijven in het water, anders raakte je het koraal. Silvester stond al op het strand en Joost en Tim zaten vlak voor mij. Opeens zie ik daar een kop omhoog komen van een zeeslang, Joost en Tim zwommen er nietsvermoedend overheen, ze zagen hem niet en bij mij kwam hij omhoog. Ik denk dat ik nog nooit zo snel het water uit ben geweest. Dat was schrikken! Silvester wist me te vertellen, dat 1 beet van een dergelijke slang je volledig verlamt kan maken en dat je het vaak niet overleefd. Slik.
Het tweede rondje snorkelen vanaf het strand sla ik even over…………maar Joost en Tim gaan er weer in en komen nog 3 schildpadden tegen en zelfs een haai. Geen gevaarlijke haai volgens Silvester, maar toch. Even later bij de steiger ziet Tim er nog 1. Hij vond het eerst wat eng, maar eigenlijk toch ook vet cool!
Voldaan gaan we weer aan boord en krijgen daar een lekkere lunch voorgeschoteld. We gaan nu een behoorlijk stuk varen naar Manta Point, waar we gaan snorkelen met manta’s. Spannend!
En spannend werd het zeker, er stak een behoorlijke wind op en de golven werden steeds hoger. We deinden over de zee en kregen af en toe behoorlijk wat water over ons heen. We hadden tegenwind en vaarden tegen de stroming in dus het ging niet zo hard, maar wel zo wild. Maar goed onze maagjes hielden het nog vol, al werd het plezier al iets minder.
Bij Manta Point aangekomen was de zee dusdanig wild dat Tim en ik er niet in wilden, bovendien zagen we ze ook niet. Silvester zei dat ze waarschijnlijk wat dieper zaten vanwege de wind. Joost wilde het nog wel proberen, maar Tim voelde zich niet zo lekker meer en wilde doorvaren. “Ik wil verdomme aan land” brulde hij, maar ja dat was nou net in geen velden of wegen te bekennen. We besloten door te varen, helaas geen manta’s maar wel beter voor de veiligheid. De zee leek steeds wilder te worden. En wat gebeurt er dan midden op zee; de motor valt uit. Neeeeeeee. En daar dobberden we dan en op zo’n wilde zee met hoge golven, zonder motor is het dobberen echt niet fijn kan ik vertellen. Ik vroeg mezelf af of we om konden slaan en kennelijk dacht Tim hetzelfde want hij vroeg dat aan mij. Nee hoor dat kan niet zei ik heel stoer, maar ik dacht wat anders. Volgens Joost kon het ook niet, dus Tim leek iets gerustgesteld, al huilde hij wel zachtjes want hij voelde zich ook niet zo lekker. Na een kwartiertje dobberen ( wat wel een uur leek) hadden ze de motor weer aan de praat en konden we verder. We moesten nog ongeveer anderhalf uur varen naar onze eindbestemming van deze dag, maar door de sterke stroom tijdens het dobberen waren we een behoorlijk eind terug en hadden we weer een half uur verloren. Na ongeveer twintig minuten viel de motor weer uit, dit keer vlakbij een rif wat we net gepasseerd hadden. Weer vlogen we alle kanten op en kreeg ik het gevoel dat we ieder moment om konden slaan. Tim huilde nu heel hard en wilde aan wal en eigenlijk stond het huilen mij ook nader dan het lachen. Ik vind het nu ook niet leuk meer zei ik tegen Joost en ook Joost was het zat. We zeiden tegen Silvester dat we de eerste de beste boot die langs zou komen moesten signalen dat we hulp wilden en da we van deze boot af wilden. Wat er ook gebeurde, niet meer op deze boot. We zagen een grote boot aankomen, maar die ging de andere kant op. Verder nergens boten en we werden wat wanhopig. Silvester belde met zijn mobiel naar de wal ( wij blij dat Indonesië helemaal vol staat met gsm masten) om een andere boot te regelen die ons zou oppikken, maar dat zou dan wel twee en half uur duren. Op deze wilde zee en het werd al avond, straks zou het donker zijn……Als een wonder kregen ze de motor weer aan de praat, maar uit veiligheidsoverwegingen zouden we op halve kracht doorvaren. Ook zouden we proberen dichter naar de kust van een eiland te komen om zo uit het wilde open water weg te zijn.
Maar op halve kracht duurt alles veel langer dus het was nog een hele onderneming. We besloten sowieso dat we niet meer op deze boot wilden varen, hij was te onbetrouwbaar, we wilden hoe dan ook een andere boot.
Ik geloof dat ik nog nooit zo bang ben geweest, er zijn meerdere momenten geweest dat ik echt dacht dat we ieder moment in de zee konden liggen en Joost maar zeggen dat ik vertrouwen moest hebben. ( achteraf zegt hij dat hij ook dacht dat we het niet gingen redden, hij had zelfs een plan bedacht voor als we te water zouden raken) Overigens had de boot maar twee reddingsvesten voor 7 personen, beetje karig.
Maar goed we hebben het gered en zijn uiteindelijk vlak voor het donker in een baai voor de kust van Rinca beland, alwaar we op de boot zouden overnachten. De nieuwe boot was onderweg en daar zouden we de volgende dag op verder varen.
In de baai lag geen een andere boot, we waren daar dus helemaal alleen. Best eng ook wel eigenlijk. Van tevoren denk je daar niet zo over na, maar als je daar ligt gaan er opeens allerlei gedachtes door je heen wat er allemaal kan gebeuren, mede door wat we die middag hadden meegemaakt. Het liefst gingen we aan wal, maar ja op dit eiland leven de komodovaranen en die zijn nou ook niet zo vriendelijk.
Rond een uur of half 7 hoorden we geronk in de verte, er kwam een boot aan en ja hoor, het was onze nieuwe boot. En gelukkig was hij ook wat groter en beter uitgerust en met genoeg zwemvesten.
Blij stapten we over toen de crew onze bedjes hadden opgemaakt want we sliepen op het dek onder de sterrenhemel. En om ons heen was het verder pikdonker, met alleen de geluiden van het oerwoud en kabbelend water.
Ook het slapen aan boord was een heel avontuur, vooral als je midden in de nacht naar een zeer vies toiletje moet van nog niet eens een vierkante meter, dus Joost mee voor de support. Al met al hebben we wel geslapen, maar we zijn regelmatig wakker geweest en werden dan ook niet echt uitgerust wakker, maar wel blij dat het weer licht was.
Na een ontbijt van gebakken banaan gingen we van boord het eiland op, om een trekking te maken op zoek naar de komodovaranen. We kozen voor de lange trekking van ongeveer 5 km. Toch wel een beetje bang begonnen we aan de trekking. Stel je staat opeens oog in oog met zo’n beest….De ranger die ons begeleide had alleen maar een stok. Dus probeer je vragen te stellen die je dan gerust moeten stellen, alleen dan moeten de antwoorden ook geruststellend zijn. Vallen ze wel eens aan? Antwoord: Ja! Shit.
Zijn hier ook slangen? Antwoord: Ja, shit, ik wilde nee horen. Zijn die giftig? Antwoord: Ja er zitten hier 3 dodelijke slangen. Shit. Maar die gaan toch weg als ze ons horen? Antwoord: Nee! Oh Oh, toch maar verder niet bij nadenken. Halverwege deze spannende tocht zien we een buffel, dit zijn wilde buffels en kunnen ook agressief zijn als je te dichtbij komt. Deze neemt net een bad en volgt ons wel met zijn ogen, we zijn op ongeveer 5 meter afstand. We vervolgen de trekking, de natuur is mooi, maar verder geen komodovaraan te zien. Op het tweede deel van de toch zien we er 1, het is een jong en hij zit in een boom, je moet wel goed kijken, hij is nog klein. Als ze jong zijn leven ze in de bomen, omdat de Komodovaraan zijn eigen kinderen niet grootbrengt en zelfs opeet. Even verderop zien we er nog een, deze is iets beter te zien.
Aan het einde van de tocht komen we bij wat gebouwtjes waar in totaal 5 volwassen komodovaranen zitten. Ze zien er angstaanjagend uit en kunnen heel snel zijn.
Als we wat foto’s nemen maakt eentje een beweging onze kant in, oef, best eng.
Het was een leuke, leerzame trekking en we gaan weer terug naar de boot.
Op het programma staan 3 stops om te snorkelen, maar na de dag van gisteren willen we eigenlijk maar 1 ding : straight to the hotel !!!!
En dat doen we dan ook. Na twee en half uur varen op een gelukkig rustige zee en stabielere boot zijn we weer veilig terug in de haven van Labuan Bajo.
Nog geen kwartier later zijn we bij het hotel en kunnen we genieten van een koud drankje bij het zwembad en kunnen we even geen boot meer zien!
Ruteng naar Labuan Bajo
Het ontbijt bij de nonnen was niet al te geweldig, waarschijnlijk zijn ze beter in geestelijke zaken dan in aardse zaken. Maar goed, weer op weg naar onze volgende bestemming Labuan Bajo, aan zee. Hotel met zwembad, een van de weinige op Flores, dus Tim heeft er zin in.
Onderweg stoppen we nog bij Cancar waar we een uitzicht hebben op rijstvelden in de vorm van een spinnenweb.
Eigenlijk zouden we ook nog een trekking van 3 uur gaan doen, maar volgens Silvester is deze erg steil en glibberig op dit moment. Met vorig jaar nog in onze gedachten besluiten we deze over te slaan en ons te richten op een lekkere duik in het zwembad.
Na een rit van ongeveer 5 uur in totaal, waarbij Tim aan het einde toch een beetje wagenziek werd. ( dom van ons, bij de lunch de inmiddels zo vertrouwde Prima Tour vergeten!)
Gelukkig viel het mee, want na aankomst in hotel Golo Hilltop ligt Tim binnen mum in het zwembad en wij erbij !
We maken ons op voor de volgende uitdaging, want morgen gaan we met de boot richting de Komodo eilanden voor een ontmoeting met deze gevaarlijke beesten. We overnachten ook op de boot, dus er gaan weer de nodige pillen mee, om zeeziekte te voorkomen.
