Na nog een lekker verwenontbijtje zijn we met de taxi vertrokken naar Bengsal, waar de boten naar de Gili Eilanden vertrekken. Onze bestemming is Gili Trawangan waar we een leuke stek aan de noordkant van het eiland hebben geboekt.

Eenmaal bij Bengsal aangekomen gebeurd ons wat iedereen wel eens gebeurd tijdens een vakantie in Azië, we worden gigantisch getild. We zijn er altijd zo op bedacht en hebben een gezond wantrouwen en toch zijn we er weer ingestonken. Natuurlijk hadden we het eerst niet door, maar al snel dachten we; shit we zijn genaaid!!! De taxi mag daar tot een bepaald punt rijden en dan moet je verder met een paardenkar. Dat is een lokaal vervoersmiddel wat daar heel gebruikelijk is.

Wij dus in de paardenkar. Tim wilde niet, want die vindt het zielig voor het paardje, dus Tim achterop de motor. Langzaam dus wel veilig. De paardenkar stopt bij een kantoor met een groot bord; Tickets!

Alle soorten tickets, dus wij naar binnen voor een kaartje voor de boot. We wilden met de public boot, die is het goedkoopst, ongeveer € 0,80 cent voor een enkele reis. Nadeel van de public boot is dat hij helemaal vol wordt gepropt en je moet wachten tot hij ook vol is, anders vaart hij niet.

De public boot waren nu ongeveer 4 locals voor werd er gezegd en misschien moesten we wel 2 uur wachten. Daar dachten we nog wel bij, dat zal wel…….. Maar natuurlijk hadden ze wel een aanbieding met een fast boot en dan konden we meteen weg. Een heel pakket met heen en terugreis en vervoer naar het vliegveld voor 1,3 miljoen, dat is dan ongeveer 100 euro. Dat vonden we toch echt veel te duur, dus we gaven aan met de public boot te gaan. Vervolgens daalde de prijs direct naar 70 euro en omdat we (eigenlijk vooral ik) het toch wel lekker makkelijk vonden om meteen weg te kunnen en al vervoer terug te hebben en vervoer naar het vliegveld besloten we na wat wikken en wegen het te doen.

Achteraf hadden we natuurlijk moeten nadenken waarom het zo rustig daar was, maar daar kwamen we na 5 minuten lopen achter.

We liepen me onze spullen achter de man aan en toen we ongeveer 30 meter verder waren zagen we de haven en nog een “officieel” ticketkantoor. Het begon al wat in te dalen bij ons en toen we vervolgens op de public boot werden gezet vol met locals en slechts 4 andere toeristen, die overigens elders een kaartje hadden gekocht, wisten we het zeker, we zijn geflest. Toch !!! We letten altijd zo goed op. De vraag was alleen; worden we straks wel echt opgehaald voor de terugreis en hebben we vervoer naar het vliegveld? Maar goed, dat was voor latere zorg, eerst maar eens 4 dagen genieten op de Gili’s.

De boottocht verliep afgezien van het feit dat de boot te vol was verder soepel en in 3 kwartier stonden we op Gili Trawangan.

Op dit eiland zijn geen wegen, alleen paadjes, er zijn geen auto’s, geen brommers, geen honden, enige vervoer is de paardenkar en de fiets.

Met de paardenkar werden we dus naar ons hotel gebracht. Dit keer moest Tim er wel in, want ander vervoer was er niet en lopen was te ver met al die bagage.

Ons resort is klein, maar gezellig, Nederlandse eigenaren, dus lekker schoon. Een leuk zwembad erbij en aan het strand. Hier kunnen we ons wel een aantal dagen vermaken.

En dat hebben we ook gedaan. We hebben fietsen gehuurd en het eiland rond gefietst, wat binnen een uur is gebeurd, zo groot is het namelijk niet.

Het is er leuk toeristisch, in het echte centrum ook best druk, maar daarbuiten en zeker waar wij zaten was het heel rustig en relaxt. We hebben ontbeten op het strand, lunch op het strand en diner ook op het strand, heerlijk.

Aan het einde van de middag werden er allemaal zitzakken, lounge en relaxkussens op het strand gelegd en dan kon je daar lekker loungen met sfeervolle muziek op de achtergrond en dan kijken naar de ondergaande zon. Echt heel leuk !

Na 4 dagen genieten was het echter tijd om weer verder te gaan, naar onze volgende relaxplek, Bali.

We hadden een sms ontvangen dat onze vlucht was vervroegd, dus dat betekende dat we met een vroege boot van het eiland af moesten.

De hoteleigenaar had voor ons gebeld naar het ticketverkoopburo (ja die oplichters) en als het goed is zou er in ieder geval een auto klaar staan aan de overkant en de boot zou een public boot worden, want andere boten gaan er niet om 7 uur in de ochtend.

Met goede moed vertrokken we dus naar de haven met de paardenkar en met ons duur gekochte ticket konden we wonder boven wonder gratis mee op de public boot. Ze zullen wel gedacht hebben, daar heb je weer een stel van die sukkels die er in zijn getrapt. Maar goed we zaten op de boot en op de terugweg zat hij zo mogelijk nog voller dan op de heenweg. Er mochten officieel 50 mensen mee aan boord, maar Joost telde er 70 en een baby, en dan nog alle bagage van alle toeristen en kratten en kistjes van de locals.

Bij aankomst aan de overkant is het een grote chaos want dan staan er allemaal mannetjes die je bagage willen dragen en daar natuurlijk geld voor willen. We hadden al afgesproken dat we zelf alles van boord zouden halen. Maar het is niet zo dat je aan een steiger afmeert, de boot vaart gewoon tot op het strand en dan moet je zelf eraf springen in het water en dan moet je goed opletten dat je je bagage droog houd.

Ik sprong eraf met 1 tas en er was al een mannetje dat mijn tas wilde inpikken. No, i do it myself zei ik lekker bitchy, maar dan zijn ze meteen weg ook hahaha. Toen ik omkeek zag ik een man tot aan zijn middel in het water staan met boven zijn hoofd een van onze tassen. Joooooost riep ik, waarna Joost vervolgens de tas weer uit zijn handen wist te trekken. Een complete chaos was het en ondertussen stond er zeker 5 man in mijn oor te tetteren, you need transport, taxi, taxi en ga zo maar door. Je moet goed voor jezelf opkomen daar want voor je het weet zie je ze je tassen al in een taxi gooien zonder dat je nog maar wat hebt afgesproken. Gelukkig bleek er toch een auto voor ons klaar te staan, dus ik liep met Tim en een deel van de bagage mee naar de auto, maar Joost dacht dat ze het zo maar hadden gepakt, dus wilde al boos worden, maar gelukkig had hij op tijd door dat deze man ons naar het vliegveld ging brengen. Toch nog iets gekregen voor onze 70 euro……autorit en boot, wat eigenlijk misschien maar ongeveer 28 euro hoorde te kosten, maar goed, dit was dan onze enige instinker tot nu toe. Laten we hopen dat het daar bij blijft.

De rit naar het vliegveld was er ook weer eentje in de categorie avontuurlijk. De man reed in eerste instantie heel rustig, te rustig eigenlijk, want we werden aan alle kanten ingehaald, maar beter dat dan een kamikaze piloot dachten wij. Ergens in de bergen stopte hij bij een vaag tentje en kocht een fles met een vaag drankje erin, zelfgemaakt, dat kon je zien. Arak zeiden wij nog lachend, maar de man sprak geen woord Engels, dus lachte maar wat en brabbelde wat in het Indonesisch. Na zo’n kwartiertje begon hij aan de fles te lurken. Het is toch geen drank, vroeg ik nog aan Joost, die naast de man zat. Weet ik niet zei Joost. Probeer dan te ruiken zei ik, maar dat lukte natuurlijk niet. Hij bleef af en toe drinken uit de fles en hoe langer de rit duurde hoe roekelozer hij werd. Vlak voor het vliegveld was een vierbaans weg ( de enige op Lombok) en hij ging zelfs 120 rijden. Met een toeter die het niet deed, maar waar hij wel steeds op ramde werd de rit nu wat minder en ging hij steeds meer racen leek wel, hij nam zelfs de houding van een coureur aan, in de bochten ging hij helemaal scheef mee hangen. Gelukkig was het vliegveld in zicht en na nog een paar Michael Schumacher bochten stapten we opgelucht uit. Achteraf denken we toch echt dat er drank in die fles zat. Lekker stiekem drinken in de auto, want eigenlijk mag dat natuurlijk niet tijdens de ramadan en wij konden dat natuurlijk niet doorvertellen.

Na het inchecken, wachtte ons een volgende teleurstelling, de vlucht had weer eens vertraging, twee en half uur maar liefst. Balen weer. En zo stom ook. Eerst krijg je een sms dat de vlucht eerder vertrekt en vervolgens heb je vertraging van 2 en half uur. Niet te volgen !!!!

Uiteindelijk waren we om 15.00 op Bali, waar we nog een kleine 3 en half uur te rijden hadden naar Lovina. Deze rit was hoe kan het ook anders wederom met een fantastische chauffeur = niet ! Deze had een rijden, remmen gedrag, dus zeer vermoeiend voor ons, bovendien hebben we hem een aantal malen af moeten remmen, dat hij toch echt rustiger moest gaan rijden.

We zijn toch weer veilig aangekomen en hier wacht ons weer een 5 daags tropisch paradijs bij Sawah Lovina, onze favoriete stek op Bali.